En dan slaat kanker toe!

Een ziekte die ik nooit had verwacht dat deze zal komen was gekomen en kwam onverwacht tevoorschijn!

Het begon allemaal met een cyste die zich boven mijn linkeroog had genesteld.  Eerst klein en onbeduidend zelfs nauwelijks merk en/of voelbaar. Zoiets van een klein bultje dat geleidelijk aan groter groeide en waar ik geen hinder van had. Ik liet het ook maar zitten want zolang het mij niet hinderde zat het mij niet in de weg. En zo groeide deze cyste maandenlang door. Totdat ik er uiteindelijk toch wel last van begon te krijgen en naar de huisarts ging. 

 

Naar de huisarts

De huisarts vond de plek waar deze cyste zich bevond lastig te behandelen en stuurde mij door naar de plastisch chirurge. Enkele weken later werd ik in het ziekenhuis behandeld en vond deze plastisch chirurge de cyste er wel erg vreemd uitzien dus stuurde ze deze naar de patholoog anatoom. Ikzelf was verlost van dit irritante kreng en dacht er verder niet bij na. Totdat ik amper een week later werd gebeld door de zelfde plastisch chirurge. 

 

De telefonische mededeling.

Meneer ik moet u helaas meedelen dat u een zeldzame soort van huidkanker heeft. De naam = Merkelcel carcinoom  en deze is behoorlijk agressief.  We gaan u gelijk in de onderzoeken opnemen.  

Wat is er aan de hand?  Wat overkomt me nu?

plotseling is er een sluipmoordenaar in mijn leven gekomen en dit monster heeft zich onmerkbaar verscholen in mijn lichaam. Help! Wat nu? De grond zakte op dat moment onder mijn voeten weg en ik was verdoofd, alsof ik net uit een nachtmerrie kwam, maar deze nachtmerrie was realiteit!! Wat doet dat met een mens? 

 

Wat nu?!!

 Opeens was mijn lichaam ziek, gekraakt door het monster dat kanker heet, terwijl ik mezelf niet of nauwelijks ziek voelde. Het was onwerkelijk en ik ging er in het begin luchtig mee om. Als ik het aan anderen vertelde voelde dat alsof ik het over een ander had en dus niet mijzelf.  Maar geleidelijk aan begon het kwartje te vallen.  Vooral toen ik in de eerste onderzoeken kwam. In die periode besefte ik steeds meer dat ik uit een soort verdoving kwam en speelde hoe langer hoe meer mijn emoties op en kon ik steeds minder aan. Ik begon te beseffen dat deze emotionele achtbaan vrij normaal is als je met een ernstige ziekte te maken krijg. 

 

Naar het ziekenhuis.

De eerste periode was het direct al raak. Ik moest door verschillende onderzoeken heen die mijn lichaam op eventuele uitzaaiingen onderzochten. Uit deze onderzoeken bleek dat ik geen uitzaaiingen in de rest van mijn lichaam had en dus alleen in mijn hoofd. Ik werd doorgestuurd naar Amsterdam om daar in een specialistisch ziekenhuis behandeld te worden. En al die tijd maar die akelige onzekerheid. Hoewel ik me door gebed gedragen wist en weet.

Natuurlijk vertrouw ik op God en in dat opzicht leed mijn geloof er absoluut niet onder. Als het mijn tijd was dan had ik dat ook geaccepteerd.

 

Operatie.

In het ziekenhuis in Amsterdam (A.V.L/N.K.I) waar ik inmiddels ook door een molen gegaan was zal ik dan geopereerd worden. Wat er precies gebeuren zal, ik hoorde het wel maar kon er maar een kwart van meenemen, ik wilde er maar door dan was het maar achter de rug en wat er daarna weer boven water zou gaan komen vond ik voor later zorg maar eigenlijk ook super spannend en eng. Dat is niet zo verwonderlijk als je nog nooit eerder zoiets hebt meegemaakt. De operatie duurde een paar uur maar voor mijn beleving super snel. Op de uitslaapkamer wilde ik het liefst lekker doorslapen maar dat mocht helaas niet 😀. 

De Uitslag.

Na de operatie en een periode van herstel kwam de uitslag. De behandelend arts vertelde mij dat er in de lymfe klieren uitzaaiingen waren gevonden, daar deze in de operatie gedeeltelijk zijn weggehaald, moest een nieuwe scan uitwijzen of er nog achtergebleven uitzaaiingen zouden zijn overgebleven. Als dat het geval was zal er nog een grotere en ingrijpendere operatie moeten plaatsvinden. In stilte bad ik, "Heer laat het zijn dat deze operatie niet nodig zal zijn! De arts zei mij telefonisch de uitslag van de scan te vermelden.  dat zal nog voor het einde van de zelfde week gebeuren.

Het Wonder!

Enkele dagen later werd ik inderdaad gebeld door de behandelend arts. En ik was zeer verbaast en blij. De arts vertelde mij dat er totaal geen kanker meer gevonden was en ik dus volkomen schoon was! Dit was, volgens haar, een zeer uitzonderlijk verschijnsel maar ik wist beter! God heeft ervoor gezorgd dat er met deze operatie alles weg was gehaald en ik in niet nog een vervelende operatie terecht zal komen. Weer een wonder in mijn leven en een bewijs dat God trouw is!

Verdere stappen.

Een advies voor een verder behandelplan zal volgen en meer dan een maand later kreeg ik een andere arts aan de telefoon die met mij de mogelijke verdere behandeling besprak. Het zo laten zal de kans op een mogelijke terugkeer kunnen vergroten, operatie was niet meer nodig en de derde optie was preventieve bestraling. Vanuit mijn menselijke optiek besloot ik de preventieve bestraling te kiezen. Dit zal gedurende 5 weken gebeuren (dat was de gehele maand november en de eerste week van december 2024)

Bestraling.

In de eerste periode merk je, buiten de ongemakken op de behandeltafel en de klemmende maskers, lichamelijk maar weinig of niets. Maar na 2 weken beginnen toch steeds meer vervelende klachten de kop op te steken. Het is een heel breed scala om op te noemen maar behoorlijke vermoeidheid en branderigheid op de bestraalde plekken speelde wel volop de hoofdrol.  Gedurende de maand december 2024 heb ik dan ook rust gehouden en begon in januari 2025 weer langzaam op te krabbelen. .

Epiloog.

Bestaat er een epiloog aan kanker? Menselijkerwijze nooit. Maar toch zet ik wel voorlopig een epiloog onder dit hoofdstuk. Hier begint het verhaal met een regelrechte aanval op mijn gezondheid (zie lichaam) waarbij de tegenstander hoopt dat ik zo enorm van slag zou gaan raken dat ik direct mijn geloof in de wilgen zal gaan hangen! Helaas voor hem want waar ik ook doorheen moet, ik raak mijn geloof en mijn vertrouwen in Yeshua nooit kwijt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik even behoorlijk van slag was toen het eerste bericht bij mij bekend was geworden, maar eigenlijk ging ik direct naar Yeshua toe en legde ik mijn leven in Zijn handen wetende dat, ook al zal ik het niet overleven, ik veilig in Zijn armen zal zijn! Dat geeft rust, ook al stormt het om mij heen op zo,n moment! Gedurende de gehele periode van onderzoeken, operatie en bestraling heb ik mij gedragen gevoeld door de gebeden van mijn mede broeders en zusters, maar ook de steun van niet gelovige vrienden en vriendinnen dat ik er alleen maar warm en emotioneel van werd. Voor hen, “Dank jullie wel voor al deze liefdevolle bemoedigingen!” Maar bovenal, “Mijn God wil ik verhogen. Zijn naam prijzen voor altijd. Want steeds weer doet U Uw milde hand open en ervaar ik Uw Macht en Majesteit! Want U steunt wie drijgen te vallen en geeft hoop aan wie hopeloos lijkt. Zelfs in het diepste duister drinkt het licht door uit Uw koninkrijk! Welzalig hij wiens God de Here is!” Dit kwam in mijn gedachten op en Komt ergens uit een lied wat ik ooit gehoord heb en met een beetje plak en knipwerk is dit mijn epiloog. En … o ja. Mijn eerste controle 2 weken geleden gehad en ik ben nog steeds kankervrij!! Welzalig hij wiens God de Here is!!!