Schimmen.

In een diep verloren tijd schrijf ik de schimmen uit mijn geest.
Alle stom geworden nutteloze rommel die is geweest.
Wat voorbij is kan niet veranderd en is gedaan.
En te leven in wat voorbij is kan niet lang goed gaan.

Van de schimmen en de kansen die zijn geweest,
Schrijf ik het nutteloze dagboek van mijn geest.
Tja als je ouder wordt, wordt je week voor nostalgie.
Uit de tijd van dikkertje dap en rocking billie.

Maar van de schimmen die ook eens helder waren geweest is niets meer over.
Als een wond die is geweest. Waar maken we ons zo mateloos druk om.
Zijn we bang? Of misschien oliedom? Mijn schimmen, vervlogen woorden,
Zijn slechts letters zonder geest.
Ze vertellen niets meer van alle schimmen die zijn geweest.

Heer nu zie ik het pas! Geweldig, U heeft mijn schimmen laten smelten als was!
Geen schim is overeind gebleven, alleen de woorden die spraken van samen met
U leven! Zo ontdek ik ook nu weer spelenderwijs dat U voor mij zorgt zonder dat ik
Het merk maakt U van mij Uw werk!