Verbaast keek ik op omdat ik in de wereld van de abstracte dichtkunst de beeldspraak haast niet gebruikte omdat de wereld al genoeg vaagheden kent. Dansen door de wolken leek mij niet echt passend in een tekst. En toch is het zover gekomen. Hoe kan dat? Ik schreef deze tekst als een voorloper op veel meer van zulke teksten en ik had er in het begin strijd om. Maar langzamerhand begon ik de beeldspraak door te krijgen. Het dansen door de wolken en daarvan intens genieten geeft weer dat ik mag zijn waar God is en mijzelf mag koesteren in Zijn zonlicht. Dat helemaal los van de wereld zijn kan je niet in gewone woorden meer vertolken maar wel in een gelijkenis. Dat is wat er hier gebeurd..