Wie ben  ik ?

leuk he, dat mannetje dat met zijn verrekijker zijn wereld hoopt te vergroten en dingen kan zien die de andere om hem hen niet zien. Of zoekt hij naar meer. Want des te meer we naar dat ventje kijken des te meer je gaat invullen!

Zo zijn wij mensen, stuk voor stuk, nieuwsgierig en/of ondernemend , en vooral het naadje van de kous willen weten. We worden supersnel enthousiast als we iets ontdekken en door onze zorgzame ouders, onze zorgzame maatschappij en zelfs door onze zorgzame dominee afgeremd en terug gestopt in het hokje waar zij vinden waar ik hoor te zijn, en terwijl ik ze nog, met een pruillip, zeg dat ik me in hun hokje, dat ze voor mij hebben gemaakt niet prettig voel zegt vaderlief dat hijzelf het ook zo moest leren. En als ik hem dan vroeg of hij dat nou ook zo akelig  vond , kreeg ik, na veel zeuren als antwoord,  daar moet je niet over zeuren het is zo en daarmee basta. Kennen jullie dat? Zulke ouder kind verhoudingen lopen altijd muurvast! En dat was ook zo. Natuurlijk moest ik, net als elk kind, met pijn en verdriet leren omgaan en dat is per kind verschillend.